Długo, dłużej trwało to niż planowałem aby napisać ten post. Miał być o zapowiedziach kilku filmów, ale w to jego pisania natknąłem się na na informacje – blogi i forum internetowe, które pochłonęło mnie bez reszty, jak i moje łącze internetowe. Aby kontynuować numeracje z poprzedniego wpisu, będzie to część dziewiąta – tyle że, to już nie „Seriale” z dodatkiem kina, ale samo kino. Bo w dzisiejszym odcinku filmy będą zupełnie wyjątkowe i nigdzie (z wyjątkiem pierwszego) nie opisywane w języku polskim.
Zacznijmy od Cama Adentro, jednego z kilku filmów o hiszpańskojęzycznych służących, które przebiły się do świadomości polskiego widza (oprócz „La nana”, czy też „Rabia”). Główną bohaterką oprócz Pani Domu jest wieloletnia zmęczona służąca – Dora. Pomimo starszego wieku w dalszym ciągu wykonuje prace w sposób tradycyjny – czyści podłogi na kolanach i oczywiście nosi uniform.
Jak widać jest on dość prosty w kroju – ot robocza sukienka z białym, nie zawsze zakładanym fartuszkiem. Po pewnym czasie dołącza do niej młodsza koleżanka, prawdopodobnie tylko tak ad hoc, na zorganizowaną imprezę. Tu jednak, na podkreślenie dostojności domu obie przywdziewają biel i czerń.
Klasycznym za to w kinematografii hiszpańskiej jest Ultimas tardes con Teresa, film nakręcony na podstawie powieści Juana Marsé o tym samym tytule. Jedną z głównym bohaterek jest Maruja (w tej roli Patricia Adriani), córka chłopów, która pracuje jako służąca państwa Serrat. Do rodziny należy za to tytułowa Teresa.
Zanim jeszcze Teresa zakochuje się w Manolo, ten zostaje uwiedziony przez Maruję. Pewnego rana budzi się w jej pokoju i widzi zawieszone uniformy, jej zdjęcie w stroju roboczym i zaskoczony ucieka z rezydencji Serrat. Maruja tylko pokornie ubiera jeden z przepisowych strojów. Co warto dodać, jest ona niemal cały cały czas zobowiązania do pokazywania swojego statusu pracownicy domowej. Wymowne są sceny gdy są razem na plaży z Teresą. Córka chce opalać się, Maruja zaś smaruje ją olejkiem dalej ubrana w zapięty pod szyję uniform służącej.
Następnym filmie, dotykającym modny ostatnio temat „gender” (szczegółów na tej stronie jednak nie przeczytacie) jest Mi querida senorita. Postacią którą mnie interesuje jest rola Juliety Serrano. Gra ona Isabelitę, służącą pracującą dla tytułowej bohaterki.. czy też bohatera.
Jak na przykładną pracownicę, większość czasu spędza ona w kuchni, przy zlewie albo podając do stołu. Aby uniknąć zniszczenie swoich ubrań nosi strój roboczy z dopasowanym fartuchem.
Osadzony w latach 50tych w Hiszpanii La herida luminosa opisuje losy zamożnego lekarza, który żyje w willi w asyście dwóch pokojówek: Escoli (María Massip) i Jovity (Neus Asensi). Nie dam sobie za to ręki uciąć, ale są to chyba matka i córka.
Na chwilę całkiem ciekawa służącą pojawia się (aczkolwiek jest to rola całkowicie drugoplanowa) w filmie
Dondé estará mi niño.
We wszystkich scenach ma sobie szary uniform z fartuchem jak i pasujący do jej urody biały czepek. Seniorka rodu oczywiście musi przypilnować młodą służącą, czy prawidłowo rozstawia talerze na stole.
Mniej pracowitą służbę znajdziemy w komedii Vota a Gundisalvo. Składa się ona między innymi z dwu pań, bardzo znudzonych wykonywaną pracą. Jak widać, sam nakaz uniformów nie zawsze przekłada się na pełną dyscyplinę.
Stary wenezuelski film De Como Anita Camacho również ma swoją protagonistkę dziewczynę pracującą jako służąca. Poza dość prostymi ubraniami roboczymi nie ma w tym filmie nic przyciągającego uwagę. Ot, dla koneserów, do kolekcji.
Jest jeszcze jeden domu, w którym pracują dwie pokojówki. Dzieje się w nim akcja komedii erotycznej Vadias pelo Prazer. Główna bohaterka, żyje w otoczeniu dwóch z nich, ubranych w sposób następujący:
O służbie, tym razem zaś w dworku położonym na obrzeżach miasta opowiada film Los fieles sirvientes. Owi wierni słudzy, na początku filmu przygotowują dom a przybycie Państwa. Najciekawszą sceną jest chyba ścielenie łóżka, kto by nie chciał mieć takiego łoża, ścielonego przez umundurowaną służącą.
I tym samym dochodzimy do dwóch najważniejszych tytułów tego wpisu. Pierwszym z nim jest Coronacion, dramat produkcji meksykańskiej z 1976 roku. Jest to traumatyczna opowieść o podstarzałym członku klasy zamożnej (burżuazja), który żyje razem z dwoma podstarzałymi służącymi oraz chorą psychicznie babcią. Andrés, bo o nim mowa, na domiar złego jest kawalerem, jest sfrustrowany i przeżywa kryzys wieku średniego.
Wszystko się zmienia, kiedy do jego domu przyjeżdża Estela (w tej roli dwudziestoletnia Leticia Perdigón). Dziewczyna jest onieśmielona, przestraszona, małomówna i przez jedną z kobiet zaprowadzona do przydomowej służbówki.
W przeciwieństwie do reszty służby, która to nosi proste, robocze fartuchy, zmuszona zostaje do całodziennego noszenia uniformu. Z początku strój jej przeszkadza, nie jest przyzwyczajona do tak nagłej zmiany sposobu ubierania. Wstydliwa, stara się z początku nie patrzeć w oczy Panu Domu i nie wiedząc co ma zrobić z rękami, bawi się rąbkiem swojego fartuszka.
Do obowiązków Esteli należy między innymi opieka nad seniorką rodu. Andrés początkowo ignoruje znacznie młodszą od siebie dziewczynę, ale od momentu kiedy widzi ją schodzącą po schodach ulega fascynacji – najpierw ukrytej, potem całkowicie otwartej. Skrywana żądza w końcu wybucha i Estela staje się ofiarą seksualnej napaści.
Ostatnią pozycją jest Obsesión, hiszpański dramat z 1975 roku. Nino, czternastoletni chłopiec, przeżywa porażkę swojej pierwszej miłości z siostrą jego najlepszego przyjaciela. Krótko po tym w domu zostaje zatrudniona szesnastoletnia Angelines (w tej roli debiutująca na ekranie Victoria Abril). Przywieziona przez swoją ciocię ze wsi, rozpoczyna pracę w domu Państwa na stanowisku służącej.
Z początku Angelines jest stale kontrolowana przez matkę Nino. Sprawdza ona czy dziewczyna nie kradnie i czy dobrze wykonuje swoją pracę. Pozwolono jej rozpuścić swoje piękne czarne włosy, ale nie zapomniano jej o przypomnieniu jej roli w tym domu poprzez obowiązujący strój. Nie rozstaje się ona ze swoją długą niebieską sukienką z białymi dodatkami mankietami i kołnierzykiem oraz z zawsze zawiązanym białym fartuszkiem.
Przyznam, ze widok Angelines spowodował przyśpieszenie bicia mojego serca. Dawno nie widziałem tak pięknej dziewczyny… wskoczyła ona momentalnie na drugie miejsce wśród najpiękniejszych fikcyjnych służących. Nie tylko ja zostałem nią zauroczony. Kiedy już kontrola stała się nieco mniej represyjna, zbliża się do niej Nino. Rozmawia, pomaga zejść z drabiny, jednocześnie dotykając jej ciała, przynosi prezenty, zabiera na spacer.
Niestety, tak jak to z „zakazaną” miłością bywa, młoda para zostaje nakryta. I chociaż Nino bronił jej do końca, tej młodej, posłusznej Angelines, która zawsze mówiła „Si, senora”, „Si, seniorito” i w ciszy wykonywała dalej swoje obowiązki, służąca zostaje zwolniona. Czy uczucie pozostanie wieczne, czy też był to chwilowy romans? Co zrobi Nino? Tego już musicie dowiedzieć się sami.
