Historie służących emigrantek

Odnalazłem kilka nowych fragmentów książek i prac naukowych świadczących o poniżaniu w pracy pomocy domowych, najczęściej z racji tego że są emigrantkami.

W opracowaniu Usus de si e (in)formalidade no trabalho da empregada domestica autorstwa Claudia Regina Barroso Ribeiro, Aparecida opowiada swoją przykrą historię:

Pracowałam w uniformie. Wszystkie prace wykonywałam w uniformie, butach i rajstopach. Ponieważ ona nie chciała nas inaczej zobaczyć. Pewnego dnia powiedziałam: „Pani Lucia, chciałabym spodnie zamiast sukienki, bo trzeba chodzić cały czas po schodach, pracownicy tam na dole obserwują nas”. Odpowiedziała mi: „Nie, to nie jest problem. Mężczyźni wiedzą jak szanować kobietę bez wkładania ręki. Będziesz nadal chodzić w sukience”. Mam bardzo grube nogi, ale musiałam dalej chodzić w tym uniformie. „Nie włożysz spodni, nie. Jesteś w moim domu i muszą cię szanować”. Mówiła dalej: „Nigdy nie chcę cię widzieć w uniformie brudnym albo niekompletnym”. Przykucnęłam i wróciłam do czyszczenia podłogi.

sluzaca-wyprowadza-psa

W Las Relaciones de Parentesco y de genero en un conjunto de familias con experencia migratoria internacional autorstwa Jasbleydy Caballos Martinez, rozmówczyni numer pięć zeznaje:

Moja przyjaciółka pracowała już w tym domu. Rozmawiano ze mną, Señora polubiła mnie i dała mi pracę.To był bardzo duży dom, było troje dzieci, pamiętam była to 7 letnia dziewczyna, 4 latka i dziecko jednoroczne. Byłam na początku w szoku, dlatego, bo musiałam używać uniformu, mój boże, ale stopniowo można się do tego przyzwyczaić. Zaczęłam od strasznej depresji, płakałam codziennie.

Książka Clinging to a knife’s edge: the live-in caregiver program autorstwa Leona Carmelita Pagunuran Canay, jedna z filipinek o imieniu Daisy wspomina swoich pracodawców:

Mój pierwszy pracodawca była bardzo miły i taktowny, ale moi drudzy byli grubiańscy i paskudni. Czułam się zawstydzona idąc/pracując w mundurku, zwłaszcza, gdy szłam do sklepu spożywczego razem z nią. Szła obok mnie, wybierała produkty, wrzucała do koszyka i kiedy podchodziliśmy do kasy aby zapłacić musiałam wypakować wszystko na taśmę.

sluzaca-w-sklepie

Praca zbiorowa ADPHA (Asocacion Pro Derechos Humanos de Andalucia) zatytułowana Las Mujeres immigrantes en el servicio domestico en la bahia de Cadiz: entre la precariedad y la negacion de los derechos zawiera historię Rumunki pracującej w El Puerto de Santa María, która nie może się pogodzić z noszeniem uniformu w zbyt wysokiej temperaturze.

Pracowałam w Vista Hermosa przez dwa miesiące. Wstawałam o ósmej kładłam się o jedenastej wieczorem. Nie miałam czasu odetchnąć. Czułam w klatce piersiowej zdenerwowanie. Miałam tam uniform. Latem na zewnątrz było 40 stopni, poprosiłam aby dali mi coś bardziej chłodniejszego bo nie mogłam wytrzymać w fartuchu. Umierałam z gorąca. Ona odpowiedziała mi, że takie są zasady, która ona ustaliła.

Niewiarygodną historię spisała Maria Bastidas Aliaga w książce Ser trabajadora informal, pobre y mujer en el Perú. Jedna z bohaterek miała traumatyczne przeżycia za młodu:

Pracowałam dla tej kobiety kiedy miałam dwanaście lat i ona zmusiła mnie do noszenia uniformu, ale to mi się nie podobało, bo się tego wstydziłam. Ona aby mnie zmusić, zabrała moje ubrania i pocięła. Płakałam, bo nie chciałam wyjść na ulicę w uniformie.

Dodaj komentarz